Prace nad budową fary poznańskiej rozpoczęto już w 1651 roku. Początkowo prowadzone były pod nadzorem Tomasza Poncino de Goricia z Lugano, włoskiego architekta działającego w Polsce. Współpraca z architektem została zakończona, gdy z jego winy doszło do pęknięć świeżo wzniesionych murów bazyliki. W 1678, po "potopie szwedzkim", prace nad budową przejął Bartłomiej Nataniel Wąsowski. Na isniejących juz fundamentach postawił lekkie, drewniane sklepienie oraz typową dla architektury jezuickiej fasadę pięcioosiową. W 1795 roku nastąpiła ponowna zmiana architekta - tym razem budowę poprowadził Jan Catenazzi. Podczas jego pracy powstały masywne sklepienia w południowej nawie głównej.
Uroczyste otwarcie kościoła nastąpiło w 1701 roku. To jednak nie był koniec prac. W tym roku prace wykończeniowe prowadził jeszcze polski malarz Karol Dankwart oraz włoski artysta Alberto Bianco. Dopiero w 1732 roku powstał ołtarz główny oraz pozostałe ołtarze bazyliki - wszystkie według projektu Pompeo Ferrariego.
W czasie II Wojny Światowej fara wykorzystywana była jako magazyn i został częściowo zniszczony m. in. pociskami artyleryjnymi. Odbudowa kościoła trwała do 1951 roku.
Dziś fara poznańska jest uważana za jedną z najbardziej okazałych budowli barokowych w Polsce.
Więcej info: Fara poznańska
Zdjęcia: Archiwum UM Poznań